A mon fils
Come èl pètit pouyan , un djoûr, kite la covrèsse,
Twa ossu, un bê djoûr, tè kitrès pére èt mére,
Tè lès lêrès tot seû, avu leû grande tristèsse
T’ a vèrès dins la vîe k’ èst bin sovint amére. Nos-ôtes, tès chêrs parints, dj’ t’ an todi tant êmè
Kè dj’ ans do mô d’ nos figurè, nosse chêr Pètit,
K’ un djoûr, djè srans tot seû èt k’ djè t’ wêtrans ‘nn-alè,
Èl bon Dië sé dû, put-ète byin lon dèd ci ! An-z-asté tos lès deûs eûreûs dè t’ vèy crèschi
Mês anut’, a sondjant kè tot ça arivrè,
Djè dinrî tot ç’ kè dj’ ans po k’ tè seûches co tot ptit Al dicôce, a leû fésse èt co ô novèl an,
Tè vinrès lès êdè a suportè leû vièyèsse :
Wête dè rèvnu avu ta fame èt tès afants
Po lès rabrèssè èt l’zî apwate un poû d’ tindrèsse. Èt rtardè un poû l’ djoûr kè tè dvrès nos kitè. Nu vas ni portant crwâre kè dj’ t’ a voûrans po ça…
